Herb  DOŁĘGA  odm.   

Herb DOŁĘGA odmiana hrabiów Szeptyckich, m.in. Andrzej (Roman) Szeptycki (1865-1944), arcybiskup metropolita lwowski i halicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. 

więcej

 Linki :   heinz-soyer.pl  -  ratownictwo.com.pl  -  langaindustrial.pl  -  resqtec.pl  - 

sava.info.pl  -  vetter.pl  -  wodkan.eu  -  zumro.pl  -  dziembowska.pl  -  soyer.co 

PL  |  EN  |  DE 

HERALDYKA 

UKRAIŃSKA   

Ruryk,   założyciel   dynastii   Rurykowiczów   będący   jednym   z wodzów   szwedzkich   Waregów,   zjednoczył   pod   swą   władzą Waregów,   Słowian   Ilmeńskich   oraz   Krywiczy   i   ok.   860–862 r.   utworzył   Ruś   Nowogrodzką.   Inni   wodzowie   normańscy Askold     i     Dir     udali     się     w     dół     Dniepru     i     zawładnęli państwem   plemiennym   Polan   z   ich   największym   grodem Kijowem.   Jednak   ok.   880–884   r.   państwo   Askolda   i   Dira zostało    podbite    przez    kniazia    nowogrodzkiego    Olega Mądrego    (syna    Ruryka),    który    przeniósł    stolicę    swego państwa    do    Kijowa.    Wydarzenia    te    dały    początek    Rusi Kijowskiej.  W    988    r.    potomek    Ruryka    Włodzimierz    I    Wielki    przyjął chrzest   z   Bizancjum.   Umocniony   został   tym   samym   wpływ kultury    greckiej    na    Rusi.    Mimo    tego,    że    Ruś    Kijowska zajmowała   jeden   z   największych   obszarów   w   ówczesnej Europie   i   była   licznie   zaludniona,   na   jej   potencjale   odbijały się   ciągłe   walki   wewnętrzne,   a   także   zagrożenie   ze   strony ludów           koczowniczych           zamieszkujących           stepy nadczarnomorskie.    Niestety   Ruś   Kijowska   w   XI   w.,   podobnie   jak   Polska   w   XII w.,   znalazła   się   w   okresie   rozbicia   dzielnicowego.   W   latach 1223-1240      roku      na      skutek      najazdu      mongolskiego większość   księstw   ruskich   utraciła   niezależność   polityczną na   rzecz   Złotej   Ordy.   Korzystając   z   rozbicia   dzielnicowego   i osłabienia    Rusi    walkami    z    Tatarami,    Wielkie    Księstwo Litewskie      w      latach      1240–1392      podbiło      większość zachodnich      księstw      ruskich,      a      pozostałe      księstwa udzielne:    Jarosław,    Rostów,    Nowogród    Wielki,    Twer    i Psków    w    XV    w.    zostały    podbite    przez    Wielkie    Księstwo Moskiewskie.    Z   kolei   Ruś   Czerwona   została   w   XIV   wieku   włączona   do Królestwa   Polskiego   na   zasadach   autonomicznych.   Mimo że    tereny    te    już    kilkakrotnie    wcześniej    wchodziły    pod jurysdykcję    polską,    to    od    tego    czasu    datuje    się    zwrot polskiej    polityki    zagranicznej    z    zachodu    na    wschód,    a język    ruski    stał    się    jednym    z    oficjalnych    języków    na wschodnich terenach Korony Królestwa Polskiego.    W     dawnej     heraldyce     ruskiej     często     występują     znaki, przypominające   gmerki   lub   pismo   runiczne,   co   stało   się zresztą    podstawą    kontrowersyjnej    teorii    o    runicznym pochodzeniu     niektórych     najstarszych     herbów.     Nieco podobne    do    polskich    godła    występujące    w    dawnych herbach   i   znakach   rodowych   mieszkańców   Litwy,   Białorusi i     Ukrainy,     jeszcze     w     czasach     przed     połączeniem     z Królestwrm   Polskim,   heraldycy   obecnie   wywodzą   od   tamg sarmackich.    Tamgi    pochodzą    od    prymitywnych    znaków plemiennych,   rodowych   i   własnościowych   dawnych   ludów Wielkiego    Stepu,    używanych    m.in.    do    oznaczania    koni, bydła,     sprzętów     i     uzbrojenia.     Miały     także     związek     z magicznymi   symbolami   i   praktykami   szamańskimi,   będąc uproszczonym     wyobrażeniem     zwierzęcia,     ptaka     bądź elementu   uzbrojenia:   strzała,   podkowa,   łuk,   szabla   itp.   Z tamg   wywodzą   się   m.in.   znaki   pieczętne   Rurykowiczów,   a także Tryzub.   2.10.1413   r.   Królestwo   Polskie   i   Wielkie   Księstwo   Litewskie zawarły   unię   w   Horodle.   Aby   utrwalić   związki   szlachty   obu państw      dokonano      adopcji      najwybitniejszych      rodów bojarów         litewsko-ruskich         do         polskich         rodów heraldycznych.    W    ten    sposób    szlachta    WKL    weszła    w orbitę     polskiego     systemu     heraldycznego.     Heraldyka rodowa    litewsko-białoruska    i    ukraińska    rozwijały    się    w ramach   tego   systemu,   przystosowując   do   jego   wzorców własne     wcześniejsze     tradycje     heraldyczne.     Większość szlachty   WKL   przyjęła   z   czasem   herby   polskie,   ale   część nadal   używała   dawnych   znaków   pieczętnych,   określanych jako    "herby    własne"    rodów.    Te    dawne    znaki    rodowe świadczące     o     długiej     historii     rodów     litewsko-ruskich podkreślają   pewną   odrębność   szlachty   z   ziem   ukraińskich również we wspólnej Rzeczypospolitej.   

Herb  ABDANK  

Herb ABDANK - polski herb szlachecki. Jeden z herbów unii horodelskiej. Z tego rodu m.in. Bohdan Chmielnicki (1595-1657), hetman zaporoski. 

więcej

Herb  KURCZ  (Kurcewicz)  

Herb KURCZ (Kurcewicz) staroruskiego rodu kniaziów Kurcewiczów. Odmiany herbu KURCZ (Kołodyn) używał Iwan Mazepa Kołodyński (1639- 1709), hetman Ukrainy Lewobrzeżnej. 

więcej