Dziembowski.pl
www.dziembowski.pl - Heraldyka i Genealogia - Drzewo genealogiczne z 1598 roku
Zbigniew  Dziembowski Tel:  (+48) 322 380 680   |   Fax:  (+48) 322 380 680   |   Email:   zbigniew(@)dziembowski.pl
www.dziembowski.pl - Herb DOŁĘGA odmienny hrabiów Szeptyckich
Zbigniew Dziembowski   |   Tel./Fax:  (+48) 322 380 680   |   Email:  zbigniew(@)dziembowski.pl

Linki :   heinz-soyer.pl  -  ratownictwo.com.pl  -  dziembowska.pl  -  langaindustrial  -  resqtec.pl  -  sava  -  vetter.pl  -  wodkan.eu  -  zumro.pl  -  soyer.co 

PL  |  EN  |  DE 

HERALDYKA  UKRAIŃSKA   

Ruryk,   założyciel   dynastii   Rurykowiczów   będący   jednym   z   wodzów   szwedzkich   Waregów,   zjednoczył   pod   swą   władzą Waregów,   Słowian   Ilmeńskich   oraz   Krywiczy   i   ok.   860–862   r.   utworzył   Ruś   Nowogrodzką.   Inni   wodzowie   normańscy Askold   i   Dir   udali   się   w   dół   Dniepru   i   zawładnęli   państwem   plemiennym   Polan   z   ich   największym   grodem   Kijowem.   Jednak ok.   880–884   r.   państwo   Askolda   i   Dira   zostało   podbite   przez   kniazia   nowogrodzkiego   Olega   Mądrego   (syna   Ruryka),   który przeniósł stolicę swego państwa do Kijowa. Wydarzenia te dały początek Rusi Kijowskiej.  W   988   r.   potomek   Ruryka   Włodzimierz   I   Wielki   przyjął   chrzest   z   Bizancjum.   Umocniony   został   tym   samym   wpływ   kultury greckiej   na   Rusi.   Mimo   tego,   że   Ruś   Kijowska   zajmowała   jeden   z   największych   obszarów   w   ówczesnej   Europie   i   była   licznie zaludniona,   na   jej   potencjale   odbijały   się   ciągłe   walki   wewnętrzne,   a   także   zagrożenie   ze   strony   ludów   koczowniczych zamieszkujących stepy nadczarnomorskie.    Niestety   Ruś   Kijowska   w   XI   w.,   podobnie   jak   Polska   w   XII   w.,   znalazła   się   w   okresie   rozbicia   dzielnicowego.   W   latach   1223- 1240   roku   na   skutek   najazdu   mongolskiego   większość   księstw   ruskich   utraciła   niezależność   polityczną   na   rzecz   Złotej Ordy.   Korzystając   z   rozbicia   dzielnicowego   i   osłabienia   Rusi   walkami   z   Tatarami,   Wielkie   Księstwo   Litewskie   w   latach 1240–1392   podbiło   większość   zachodnich   księstw   ruskich,   a   pozostałe   księstwa   udzielne:   Jarosław,   Rostów,   Nowogród Wielki, Twer i Psków w XV w. zostały podbite przez Wielkie Księstwo Moskiewskie.    Z   kolei   Ruś   Czerwona   została   w   XIV   wieku   włączona   do   Królestwa   Polskiego   na   zasadach   autonomicznych.   Mimo   że tereny   te   już   kilkakrotnie   wcześniej   wchodziły   pod   jurysdykcję   polską,   to   od   tego   czasu   datuje   się   zwrot   polskiej   polityki zagranicznej   z   zachodu   na   wschód,   a   język   ruski   stał   się   jednym   z   oficjalnych   języków   na   wschodnich   terenach   Korony Królestwa Polskiego.    W   dawnej   heraldyce   ruskiej   często   występują   znaki,   przypominające   gmerki   lub   pismo   runiczne,   co   stało   się   zresztą podstawą   kontrowersyjnej   teorii   o   runicznym   pochodzeniu   niektórych   najstarszych   herbów.   Nieco   podobne   do   polskich godła   występujące   w   dawnych   herbach   i   znakach   rodowych   mieszkańców   Litwy,   Białorusi   i   Ukrainy,   jeszcze   w   czasach przed    połączeniem    z    Królestwrm    Polskim,    heraldycy    obecnie    wywodzą    od    tamg    sarmackich.    Tamgi    pochodzą    od prymitywnych   znaków   plemiennych,   rodowych   i   własnościowych   dawnych   ludów   Wielkiego   Stepu,   używanych   m.in.   do oznaczania   koni,   bydła,   sprzętów   i   uzbrojenia.   Miały   także   związek   z   magicznymi   symbolami   i   praktykami   szamańskimi, będąc   uproszczonym   wyobrażeniem   zwierzęcia,   ptaka   bądź   elementu   uzbrojenia:   strzała,   podkowa,   łuk,   szabla   itp.   Z tamg wywodzą się m.in. znaki pieczętne Rurykowiczów, a także Tryzub.   2.10.1413   r.   Królestwo   Polskie   i   Wielkie   Księstwo   Litewskie   zawarły   unię   w   Horodle.   Aby   utrwalić   związki   szlachty   obu państw   dokonano   adopcji   najwybitniejszych   rodów   bojarów   litewsko-ruskich   do   polskich   rodów   heraldycznych.   W   ten sposób    szlachta    WKL    weszła    w    orbitę    polskiego    systemu    heraldycznego.    Heraldyka    rodowa    litewsko-białoruska    i ukraińska    rozwijały    się    w    ramach    tego    systemu,    przystosowując    do    jego    wzorców    własne    wcześniejsze    tradycje heraldyczne.    Większość    szlachty    WKL    przyjęła    z    czasem    herby    polskie,    ale    część    nadal    używała    dawnych    znaków pieczętnych,    określanych    jako    "herby    własne"    rodów.    Te    dawne    znaki    rodowe    świadczące    o    długiej    historii    rodów litewsko-ruskich podkreślają pewną odrębność szlachty z ziem ukraińskich również we wspólnej Rzeczypospolitej.   
www.dziembowski.pl - Herb ABDANK - polski herb szlachecki używany m.in. przez Chmielnickich www.dziembowski.pl - Herb KURCZ staroruskiego rodu kniaziów Kurcewiczów

Herb  DOŁĘGA  odm.   

Herb DOŁĘGA odmiana hrabiów Szeptyckich, m.in. Andrzej (Roman) Szeptycki (1865-1944), arcybiskup metropolita lwowski i halicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. 

więcej

Herb  KURCZ  (Kurcewicz)  

Herb KURCZ (Kurcewicz) staroruskiego rodu kniaziów Kurcewiczów. Odmiany herbu KURCZ (Kołodyn) używał Iwan Mazepa Kołodyński (1639-1709), hetman Ukrainy Lewobrzeżnej. 

więcej

Herb  ABDANK  

Herb ABDANK - polski herb szlachecki. Jeden z herbów unii horodelskiej. Z tego rodu m.in. Bohdan Chmielnicki (1595-1657), hetman zaporoski. 

więcej

     Dziembowski.pl
www.dziembowski.pl - Heraldyka i Genealogia - Drzewo genealogiczne z 1598 roku
Zbigniew  Dziembowski Tel:  (+48)  322 380 680   |   Fax:  (+48)  322 380 680 Email:   zbigniew(@)dziembowski.pl

Herb  DOŁĘGA  odm.   

Herb DOŁĘGA odmiana hrabiów Szeptyckich, m.in. Andrzej (Roman) Szeptycki (1865-1944), arcybiskup metropolita lwowski i halicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. 

więcej

www.dziembowski.pl - Herb DOŁĘGA odmienny hrabiów Szeptyckich
Zbigniew Dziembowski  |  Tel./Fax: (+48) 322 380 680  |                   Email:  zbigniew(@)dziembowski.pl

PL  |  EN  |  DE 

HERALDYKA 

UKRAIŃSKA   

Ruryk,   założyciel   dynastii   Rurykowiczów   będący   jednym   z wodzów   szwedzkich   Waregów,   zjednoczył   pod   swą   władzą Waregów,   Słowian   Ilmeńskich   oraz   Krywiczy   i   ok.   860–862 r.   utworzył   Ruś   Nowogrodzką.   Inni   wodzowie   normańscy Askold     i     Dir     udali     się     w     dół     Dniepru     i     zawładnęli państwem   plemiennym   Polan   z   ich   największym   grodem Kijowem.   Jednak   ok.   880–884   r.   państwo   Askolda   i   Dira zostało    podbite    przez    kniazia    nowogrodzkiego    Olega Mądrego    (syna    Ruryka),    który    przeniósł    stolicę    swego państwa    do    Kijowa.    Wydarzenia    te    dały    początek    Rusi Kijowskiej.  W    988    r.    potomek    Ruryka    Włodzimierz    I    Wielki    przyjął chrzest   z   Bizancjum.   Umocniony   został   tym   samym   wpływ kultury    greckiej    na    Rusi.    Mimo    tego,    że    Ruś    Kijowska zajmowała   jeden   z   największych   obszarów   w   ówczesnej Europie   i   była   licznie   zaludniona,   na   jej   potencjale   odbijały się   ciągłe   walki   wewnętrzne,   a   także   zagrożenie   ze   strony ludów           koczowniczych           zamieszkujących           stepy nadczarnomorskie.    Niestety   Ruś   Kijowska   w   XI   w.,   podobnie   jak   Polska   w   XII w.,   znalazła   się   w   okresie   rozbicia   dzielnicowego.   W   latach 1223-1240      roku      na      skutek      najazdu      mongolskiego większość   księstw   ruskich   utraciła   niezależność   polityczną na   rzecz   Złotej   Ordy.   Korzystając   z   rozbicia   dzielnicowego   i osłabienia    Rusi    walkami    z    Tatarami,    Wielkie    Księstwo Litewskie      w      latach      1240–1392      podbiło      większość zachodnich      księstw      ruskich,      a      pozostałe      księstwa udzielne:    Jarosław,    Rostów,    Nowogród    Wielki,    Twer    i Psków    w    XV    w.    zostały    podbite    przez    Wielkie    Księstwo Moskiewskie.    Z   kolei   Ruś   Czerwona   została   w   XIV   wieku   włączona   do Królestwa   Polskiego   na   zasadach   autonomicznych.   Mimo że    tereny    te    już    kilkakrotnie    wcześniej    wchodziły    pod jurysdykcję    polską,    to    od    tego    czasu    datuje    się    zwrot polskiej    polityki    zagranicznej    z    zachodu    na    wschód,    a język    ruski    stał    się    jednym    z    oficjalnych    języków    na wschodnich terenach Korony Królestwa Polskiego.    W     dawnej     heraldyce     ruskiej     często     występują     znaki, przypominające   gmerki   lub   pismo   runiczne,   co   stało   się zresztą    podstawą    kontrowersyjnej    teorii    o    runicznym pochodzeniu     niektórych     najstarszych     herbów.     Nieco podobne    do    polskich    godła    występujące    w    dawnych herbach   i   znakach   rodowych   mieszkańców   Litwy,   Białorusi i     Ukrainy,     jeszcze     w     czasach     przed     połączeniem     z Królestwrm   Polskim,   heraldycy   obecnie   wywodzą   od   tamg sarmackich.    Tamgi    pochodzą    od    prymitywnych    znaków plemiennych,   rodowych   i   własnościowych   dawnych   ludów Wielkiego    Stepu,    używanych    m.in.    do    oznaczania    koni, bydła,     sprzętów     i     uzbrojenia.     Miały     także     związek     z magicznymi   symbolami   i   praktykami   szamańskimi,   będąc uproszczonym     wyobrażeniem     zwierzęcia,     ptaka     bądź elementu   uzbrojenia:   strzała,   podkowa,   łuk,   szabla   itp.   Z tamg   wywodzą   się   m.in.   znaki   pieczętne   Rurykowiczów,   a także Tryzub.   2.10.1413   r.   Królestwo   Polskie   i   Wielkie   Księstwo   Litewskie zawarły   unię   w   Horodle.   Aby   utrwalić   związki   szlachty   obu państw      dokonano      adopcji      najwybitniejszych      rodów bojarów         litewsko-ruskich         do         polskich         rodów heraldycznych.    W    ten    sposób    szlachta    WKL    weszła    w orbitę     polskiego     systemu     heraldycznego.     Heraldyka rodowa    litewsko-białoruska    i    ukraińska    rozwijały    się    w ramach   tego   systemu,   przystosowując   do   jego   wzorców własne     wcześniejsze     tradycje     heraldyczne.     Większość szlachty   WKL   przyjęła   z   czasem   herby   polskie,   ale   część nadal   używała   dawnych   znaków   pieczętnych,   określanych jako    "herby    własne"    rodów.    Te    dawne    znaki    rodowe świadczące     o     długiej     historii     rodów     litewsko-ruskich podkreślają   pewną   odrębność   szlachty   z   ziem   ukraińskich również we wspólnej Rzeczypospolitej.   

Herb  ABDANK  

Herb ABDANK - polski herb szlachecki. Jeden z herbów unii horodelskiej. Z tego rodu m.in. Bohdan Chmielnicki (1595-1657), hetman zaporoski. 

więcej

www.dziembowski.pl - Herb ABDANK - polski herb szlachecki używany m.in. przez Chmielnickich

Herb  KURCZ  (Kurcewicz)  

Herb KURCZ (Kurcewicz) staroruskiego rodu kniaziów Kurcewiczów. Odmiany herbu KURCZ (Kołodyn) używał Iwan Mazepa Kołodyński (1639- 1709), hetman Ukrainy Lewobrzeżnej. 

więcej

www.dziembowski.pl - Herb KURCZ staroruskiego rodu kniaziów Kurcewiczów
MENU NAWIGACYJNE MENU NAWIGACYJNE